Iedere dag liep Anna langs een carrousel. Het was een heel erg mooie carrousel, met allemaal bogen, lichtjes, tekeningen en paardjes. Wanneer Anna langs de carrousel liep bleef ze vaak even staan kijken. Ze vond de paardjes heel mooi en ze zagen er allemaal zo vrolijk uit, behalve een. Er was een paardje dat altijd een beetje droevig keek. Iedere dag dat Anna naar het paardje keek leek hij nog iets droeviger.
Op een dag, toen ze naar de carrousel keek en het paardje nog droeviger leek, besloot ze een ritje te maken. Toen ze de carrousel inkwam kiep ze direct naar het paardje toe. Voorzichtig ging ze op zijn rug zitten, ze leunde naar voren en fluisterde zachtjes lieve woordjes in zijn oor. Anna hoopte dat het paardje vrolijker zou worden. Helaas het mocht niet baten. Toen de rit was afgelopen en ze weg wilde gaan zag ze een traan over het paardje zijn wang glijden. Het paardje was ongelukkig. “Vanavond kom ik je halen, dan mag je bij mij wonen en hoef je niet meer zo droevig te zijn” zei Anna snel voordat ze wegliep.
‘s Avonds sloop Anna uit bed en klom uit haar raam. Op haar slofjes rende ze over straat naar de carrousel toe. Het paardje was wakker en stond op haar te wachtten. Toen hij naar haar toe wilde lopen lukte het niet, hij zat vast. Van boven en onder zat er een stok aan hem zodat hij mooi op zijn plaats zou blijven. Maar hij zou deze kans niet voorbij laten gaan. Hij trappelde met zijn pootjes, wrikte en wriemelde en uiteindelijk zette hij zich hard af. De stok kraakte en brak doormidden en met een sprong was het paardje vrij. Vlug klom Anna op zijn rug en ze galoppeerden naar huis. Zachtjes slopen ze naar binnen en klommen in haar bedje. Het paardje had nog nooit zo goed geslapen als die nacht.
Het paardje mocht voor altijd bij Anna wonen, en het was heel gelukkig. Hij mocht naar hartenlust rennen door de tuin, hij mocht in Anna haar bedje slapen wanneer hij dat wilde en iedere dag dan fluisterde Anna weer zachtjes lieve woordjes in zijn oor. En het paardje was nooit meer droevig.
Op een dag, toen ze naar de carrousel keek en het paardje nog droeviger leek, besloot ze een ritje te maken. Toen ze de carrousel inkwam kiep ze direct naar het paardje toe. Voorzichtig ging ze op zijn rug zitten, ze leunde naar voren en fluisterde zachtjes lieve woordjes in zijn oor. Anna hoopte dat het paardje vrolijker zou worden. Helaas het mocht niet baten. Toen de rit was afgelopen en ze weg wilde gaan zag ze een traan over het paardje zijn wang glijden. Het paardje was ongelukkig. “Vanavond kom ik je halen, dan mag je bij mij wonen en hoef je niet meer zo droevig te zijn” zei Anna snel voordat ze wegliep.
‘s Avonds sloop Anna uit bed en klom uit haar raam. Op haar slofjes rende ze over straat naar de carrousel toe. Het paardje was wakker en stond op haar te wachtten. Toen hij naar haar toe wilde lopen lukte het niet, hij zat vast. Van boven en onder zat er een stok aan hem zodat hij mooi op zijn plaats zou blijven. Maar hij zou deze kans niet voorbij laten gaan. Hij trappelde met zijn pootjes, wrikte en wriemelde en uiteindelijk zette hij zich hard af. De stok kraakte en brak doormidden en met een sprong was het paardje vrij. Vlug klom Anna op zijn rug en ze galoppeerden naar huis. Zachtjes slopen ze naar binnen en klommen in haar bedje. Het paardje had nog nooit zo goed geslapen als die nacht.
Het paardje mocht voor altijd bij Anna wonen, en het was heel gelukkig. Hij mocht naar hartenlust rennen door de tuin, hij mocht in Anna haar bedje slapen wanneer hij dat wilde en iedere dag dan fluisterde Anna weer zachtjes lieve woordjes in zijn oor. En het paardje was nooit meer droevig.
